Minder dan niks

Voor ik Ellis’ debuut las (dat doe ik dan, als debutant, andere debuten lezen en het ongemakkelijk warm krijgen wanneer ze ijzersterk blijken), was ik hem al bijzonder goed gezind. ‘American Psycho’ is namelijk het beste boek dat ik totnogtoe heb gelezen.

Dus hoe zou “Less than zero” aankomen?

Nou, totaal. Het raakte me anders dan ‘psycho’, wat nog meer afgrond is, afstandelijker ook, in mijn herinnering; meer kijken naar, meer lezen als toeschouwer.

In 'Zero' heb ik enkele uren meegeleefd met de 18-jarige upperclass tiener Clay, die zijn vakantie doorbrengt met een (ex-)lief, pillen, drugs, feestjes, prostitutie, dood, drank en wat voor vrienden moet doorgaan.

Hoewel, je kunt je afvragen of hij überhaupt aanwezig was, die maanden thuis. Zijn ouders - of eerder het concept 'ouders' dat tot geldschieter is verveld -  zijn nergens te bespeuren, noch fysiek, noch emotioneel.

Zijn enige houvast zijn flarden herinneringen uit vroegere jaren. Clay slaapt nauwelijks, is meestal bang en rijdt rond over eindeloze boulevards. 

- Wat heb je zoal gedaan?
- Wat heb jij zoal gedaan?
- Waarom?
- Vraag me niet waarom.
- Dus wat heb je zoal gedaan?
- Gewoon. Niets.

Zijn dialogen zouden de sms-, chat-gesprekken en social updates van vandaag kunnen zijn. Mensen zwerven rond in het luchtledige, hangen aan en naast elkaar als zwarte gaten. Elke vorm van zoektocht naar aarding werd opgegeven, op één figuur na die, zegt hij tussendoor, op zoek is naar iets dat hij kan verliezen.

Wat me ook bijblijft: niemand heeft een gezicht. Mensen worden beschreven aan de hand van voornamen, zonnebrillen, haarsnit en hoe gebruind ze zijn.

Wat een verschrikkelijk boek. Wat een verschrikkelijk sterk boek.

Lezen op eigen risico.