'Alles draait, zoals gezegd, om tijd.'
Ik las 'Max, Mischa & het Tet-offensief' met tussenpozen in een periode van meer dan 3 jaar. Het levensverhaal van Max, Mischa en Mordecai was overweldigend, en ik moest van elk stuk telkens weer bekomen.
Ik deed de roman geen recht aan op deze manier, dat weet ik.
Harstad schrijft zonder remmen, associatief en geeft alles maar dan ook alles mee; van pagina's over autoverzekeringen tot stukken uit kunstcatalogi, leven aan het front in Vietnam, alle gedachten en emoties van zijn personages. Overvolle pagina's zonder witregels, pagina-lange blokken en zinnen.
Het deed me denken aan een kunstwerk waarbij iemand op een gigantische witte muur in tekst alles probeerde te vatten wat ze wist (ik weet niet meer wie dat was).
In alle breedte laat hij weinig ruimte. Je moet je als lezer daaraan willen overgeven. Een roman als ultra-langspeelfilm, als de Redux van Apocalpyse Now.
(De personages in ‘Hogere machten’ leven evenzeer, zijn even compleet, en hun verhaal neemt veel minder lezertijd in beslag.) Deze Harstad telt 1.230 pagina's in het Nederlands.
Tour de force? Ja.
Overweldigend, meeslepend? Meestal wel.
Aanslepend? Ook. Zeker.
Is het een goed boek omdat het allesomvattend wil zijn? Ik twijfel.
Is het een goed boek? Zeker wel.
‘Max, Mischa en het Tet-offensief’ is uit het Noors vertaald door Edith Koenders en Paula Stevens.
Foto. Ik kijk als kind ‘s avonds laat met mijn vader naar Apocalypse Now. De film speelt nog dagen in mijn hoofd, net als hoofdpijn.