In 1997 kwam ik van een reis thuis met een boek voor mijn vader. Het heette ‘Sea change’ en de auteur Peter Nichols had het gesigneerd. Het leek me wat voor hem, het verhaal van een man die met een houten zeilboot alleen de Atlantische oceaan overstak.
Papa zeilde in zijn vrije tijd, en ik wist dat hij wel eens droomde van leven op een boot.
Het is een aankoop die je bijna achteloos doet, een leuke trouvaille vanwege een overduidelijke link, en verder sta je er niet bij stil. Niet dat Peter Nichols een auteur met naam was, het was gewoon een boek tussen stapels.
(Wat ik nu besef: ik kocht het aan de andere kant van de Atlantische oceaan en bracht het naar België. Het boek had dus al een overzeese reis met me gemaakt.)
‘Sea change’ heeft jaren ongelezen bij mijn ouders in de kast gestaan. Ik denk niet dat papa het ooit opende. Ik lees het vandaag.
Het was een boek voor hem, het heeft zijn hart. Over een ander soort leven. Van eenvoud, van ontbering en gevaar, zelfredzaamheid, een verhaal over afscheid en loutering, verdriet, levenskeuzen, vriendschap, loslaten, en alleen met water en wind zijn, overgeleverd aan de elementen.
Nu hij al meer dan 10 jaar overleden is, en de zee tussen ons onoverzeilbaar is, maak ik met elke zin de oversteek.
Foto. Vakantie. Hij en ik in een 420 op een kalme zee voor een kust ver van hier.