Ik zie waarom De Mitsukoshi Troostbaby Company Hulsts magnum opus is. Zelden las ik in het Nederlands zo'n overweldigende, ambitieuze roman die genres versmelt tot een unieke leeservaring. Elke zin leest alsof er veel zo niet alles voor de schrijver op het spel stond. Die noodzaak is meeslepend en beklemmend.
Het aandeel science fiction - very Philip K. Dick - is én ingenieus én functioneel, en geeft een bijzonder emotionele vertelling ook een groot stel hersens.
Hoe de tijdslagen in elkaar haken - dit boek is een papieren Christopher Nolan. Alleen al voor het ongeziene opzet, de compositie en de ambitie had het de Libris moeten winnen.
Nogmaals, wie deed dit Hulst al voor in de Lage Landen?
Hij zegt dat hij soms het gevoel heeft zich de toekomst te herinneren. Omdat hij dit tijdpad al eerder heeft doorlopen, en dat die toekomst bij terugkeer is verdwenen met achterlating van wat sporen in het onderbewuste? Ze hebben met die eventualiteit rekening gehouden, zegt ze, maar de theorie is eenduidig. Er ontstaat een nieuwe tijd. Een bijtijd.
Mijn mind blown, terwijl de relatie met de robotdochter aandoenlijk is en écht voelt. Bijzonder vertederend.
Als bewonderaar van Hulsts werk wilde ik écht van dit boek houden, het zijn beste, knapste vinden, Zijn Weergaloze, maar het lukte me niet.
Ik vond de zelfverachting van de verteller, ondanks de humor en relativering, bijzonder moeilijk om te verteren en (ik begeef me op glad ijs) voor een stylist als Hulst vond ik de lijvige tekst te ruw.
Met meer gepolijste zinnen, en een verteller die meer van zichzelf hield en zich minder in spijt wentelde, had ik aan vijf sterren niet voldoende gehad.
Foto. Een vader en zijn dochter zitten op een bank in een herfstpark, ze zeggen niets.