Het tweede boek van Philip K. Dick dat ik heb gelezen na het overweldigende vorige, blijkt ondertussen vernauwd tot televisie-serie - met dank aan Amazon.
Opgelet: spoiler alert.
Ik zeg 'vernauwd' omdat ik nooit geloof dat beeld de nuance van deze bijzondere papieren vertelling kan evenaren, en omdat Dick's einde, als dat wordt gerespecteerd, kijkers alleen maar kan ontgoochelen.
Geen idee ook hoe ze de fabuleuze interne monologen, in een Japanse variant van Amerikaans Engels gebracht, op scherm zullen brengen.
In 'The man in the high castle' wonnen Nazi-Duitsland en Japan de Tweede Wereldoorlog, en leven we mee met enkele gewone en minder gewone mensen in Amerika, dat deels onder Japanse heerschappij valt.
Een kunsthandelaar, een arbeider, een vechtsportlerares, een plaatselijke Duitse officier, een Japanse bedrijfsleider, een geheimagent. En, als in een Amerikaanse fantasie van voor de oorlog, de auteur van een opmerkelijke, verboden maar populaire roman die beschrijft hoe de wereld eruit zou zien wanneer de geallieerden hadden gewonnen.
Ik las het boek als een alt-right fantasie die tot leven is gekomen. Niet alleen zo, want de politieke laag is slechts één van de vele, maar toch: de implicaties voor Westers leven onder de bezetting door een totalitair regime zijn heel tastbaar gemaakt, zowel op politiek als op individueel niveau.
Dat doet Dick fantastisch, switchen tussen macro en micro, tussen de Japans-Duitse rivaliteit, die als een dreiging blijft sluimeren, en de levens van zijn personages, die elke dag de gevolgen voelen van de greep van de nieuwe grootmachten.
Finale klap in deze dystopie is dat de hoop die één van de figuren in fictie had gevestigd, in het befaamde verboden boek, genadeloos verdampt.
De romancier ontmoeten blijkt bijzonder ontnuchterend, net als de ontstaansgeschiedenis van de belangrijke roman, die hoogstens een venster biedt op een andere dimensie waarin de oorlog anders was afgelopen.
Dat dat venster écht is, vond ik verwarrend, gewaagd én gelaagd en dus typisch Philip K. Dick, waardoor ik me de laatste pagina's geregeld weer voor de geest haal, op zoek naar meer houvast en betekenissen.