Alle discussies over zin, onzin, nut en nutteloosheid van kunst ten spijt - voor mij is kunst ze allemaal - vond ik het helderste antwoord op het waarom van tijd met kunst doorbrengen in het boek ‘Calm’ van The School of Life.
Kunst brengt ons in contact met de essentie, met dat wat boven ons dagelijkse zijn uitstijgt, met wat er echt toe doet.
Opnieuw de horizon zien.
Vaag? Zeker.
Maar je wéét wel wat het is en wat het betekent wanneer je het ervaart. Wanneer je je blik opricht en opnieuw aankomt, quoi.
Zelden beleefde ik dat op een meer pure wijze dan die avond met Jeff Tweedy in het OLT in Deurne, met mijn lief aan mijn zij die, zo wist ik, hetzelfde ervaarde. Er moest niet veel gezegd tussen ons.
Niet alleen omdat Tweedy zichzelf en zijn muziek van alle toeters en bellen had ontdaan. Twee witte LED-spots en geen spoor echo of reverb rond stem en gitaar.
Dat was alles.
Niets werd verhuld, de gemiste noten, de onzuivere vingerzetting, de barsten in zijn stem, Jeff gaf het allemaal mee zodat wij ons van alle ballast konden ontdoen.
Hij is vrijer zonder Wilco, zei ze na een van de laatste songs, ’So misunderstood’.
En ik ben vrijer met jou, dacht ik.
Er moet zo weinig, hier.