Op het trippelritme van je hond, jij aan de leiband, gehaast voortgetrokken. Dan weer houd je halt, je hoofd bij wat je zo als ontbijt gaat eten. Het is donker.
Bewust van elke stap, blik op de grond gericht, moeizamer dan je wil, maar hoopvol en trots in je burn-out. Je kunt bijna je schouders rechten, de lente helpt.
Aan de hand van je moeder die zich haast, die je wanten met elke stap wat meer uittrekt. Je muts is te diep over je voorhoofd gezakt. Je kent de naam van de juf niet bij wie je deze donderdag gaat doorbrengen, je bent pas verhuisd.
Kap over je hoofd, gsm in je hand. Je zoekt, maar je weet niet wat. Je beseft niet dat je wandelt, waar je je bevindt.
Alsof de straten van jou zijn, want je groeide erop. Verwonderd over wat na alle jaren is gebleven, de stoepstenen, het pleintje voor de kerk, en al wat is veranderd, sta je lang stil.