En de voetbalgoden, ze huilden

In de striemende regen leek het even of de hemel tranen van geluk huilde toen Frankrijk de wereldbeker overhandigd kreeg, maar het waren de voetbalgoden die weenden, schreeuwden om de dood van hun sport.

Boos waren ze, machteloos, en daarom lieten ze het donderen ook.

Vakkundig de nek omgewrongen door de kersverse wereldkampioen, pijl dwars door het hart, dat is wat met 'the beautiful game' is gebeurd. 

'Klinisch', 'efficiënt' zoals welwillende analisten de Franse versie van het spel dit hele tornooi verwoordden?

Als voetbalfan noem ik het liever passief, reactief, negatief, en, ja, laf, en bij momenten gewoon vuil en laag.

Dat hun nummer 7 bij Atletico Madrid speelt en dus weinig geeft om fairplay, helpt niet.

(Dat is ook een tackle op de man, maar als je de UEFA League finale van dit jaar zag, vergeef je me dit geel voor deze professionele fout.)

De vrije trap waarmee de blauwen hun eerste scoorden, was er geen. De 7 had die Kroatië vakkundig aangesmeerd en een ref die een WK-finale waardig was, had geel gegeven voor schwalbe.

Net als de penalty later, waar de VAR volgens de regels niet had mogen ingrijpen wegens helemaal geen 'clear error'. Te veel twijfel rond de hands van Perisic, zeker in een WK-finale.

Om daarna een snelle Kroatische vrijetrap terug te roepen wegens geen fluitsignaal?

Merde.

Met die penaltygoal kantelde de match definitief in het voordeel van de Fransen, die het voetbal weer helemaal aan Kroatië konden overlaten.

Je zou daarna voor minder beter in de match geraken en meer ruimte krijgen - en je stats opkrikken zodat je op papier aanvallender lijkt dan je speelde.

Je tegenstander heeft tot aan je eerste echte zelf bij elkaar gevoetbalde kans diep in de éénenvijftigste minuut de héle match gemaakt omdat je alleen maar aanviel vanuit balrecuperatie aan je eigen zestien. 

Dat is niet willen voetballen.

Dat is toekijken vanuit je loopgraaf hoe je tegenstander, die wel wil spelen, zich keer op keer stukloopt op je laffe, dubbele linie.

Zo illustreerde deze finale voor mij alles wat modern voetbal lelijk kan maken. Een ploeg die intentioneel 'nee' zegt tegen het spel, goals uit twijfelachtige fasen en een team van scheidsrechters die een stempel op een match drukken vanuit manke beoordelingen, VAR incluis.

Het is na negentig minuten als deze dat ik, net zoals ik besliste om nooit meer FIFA op mijn Playstation te spelen, zin heb om mijn rugnummer definitief te keren naar professioneel voetbal. 

Ik heb ze net teveel gezien, de cruciale matchen die in het voordeel van de rijkere sterrenploegen uitdraaiden.

Rolt de bal waar de euros en dollars rollen? Ja, natuurlijk. Anders had dit WK nooit in Rusland plaatsgevonden.

En tijdens deze finale? Mijn twijfel neemt na dit WK niet af.

Au contraire.

Maar dan denk ik aan Kroatië en aan onze Duivels, en koester ik nog net voldoende hoop om op een dag mee te mogen maken dat het dapperste en mooiste voetbal ooit zal zegevieren over arrogantie, geld, de VAR en laag spel.

Kleed je familie uit

De dappere jongen van Jon Krakauer