Vrijdag

Je zou denken - correctie - ik had gedacht dat ‘Twaalf’ meer duidelijkheid zou brengen in mijn leven. Maar dat is niet zo. Ik zit met dezelfde vragen als voorheen. Ik heb mijn boek afgewerkt, en het zal worden uitgegeven. Dat is duidelijk.

De gespreksavond gisteren met Bart Moeyaert zingt na in mijn hoofd. Terwijl de trein vertrekt, schieten mijn gedachten alle kanten op. Ik denk aan de tijd die ik verloren heb, en grijp naar zijn boek om houvast te vinden. Ik voel me klein, maar zodra ik lees doet dat er niet meer toe. Dat is ook duidelijk.

De titel is sprekend. 'Voor we met z’n allen uit elkaar vallen'.
Zijn opdracht, besef ik plots, is hoe mijn boek eindigt. En begint.

De trein die me naar het werk brengt, is grijs. De banken zijn grijs. De ruiten zijn grijs. De mist buiten is grijs.

Zullen we dan maar? Stappen, bedoel ik.