Mrs. Dalloway
Mijn eerste Woolf. Wat een klassieker. Wat een leeservaring.
Londen na de Eerste Wereldoorlog, onmogelijke liefde, verloren liefde, levens die elkaar kruisen, keuzes die niet meer ongedaan kunnen worden gemaakt. Over de façades die we bouwen, laten afbrokkelen en snel weer overeind zetten.
Nog sterker dan de rijkdom aan personages vond ik Woolf's associatieve vertelstijl, die personages en levens toevallig aan elkaar rijgt; en hoe gevoelig ze sterk uiteenlopende karakters neerzet.
Nog niet gelezen? Niet twijfelen, meteen doen.
“So on a summer’s day waves collect, overbalance, and fall; and the whole world seems to be saying ‘that is all’ more and more ponderously, until even the heart in the body which lies in the sun on the beach says too, That is all. Fear no more, says the heart. Fear no more, says the heart, committing its burden to some sea, which sighs collectively for all sorrows, and renews, begins, collects, lets fall. And the body alone listens to the passing bee; the wave breaking; the dog barking, far away barking and barking.”
